Βάλιε Ινκλάν, Ραμόν Μαρία ντελ-

(Ramόn Maria del Valle Inclάn, Βαλιενουέβα ντε Αρόσα, Γαλικία 1866 – Σαντιάγκο ντε Κομποστέλα 1936). Ισπανός συγγραφέας. Φυσιογνωμία εκκεντρική, και ως άνθρωπος και ως λογοτέχνης, όχι τόσο για τη ζωή που έκανε (ταξίδι σε αναζήτηση τύχης στο Μεξικό όταν ήταν νέος, επίσκεψη στα μέτωπα κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου πολέμου, διαμονή στη Ρώμη ως διευθυντής της Ακαδημίας Καλών Τεχνών κλπ.) όσο για την ιδιόρρυθμη στάση που πήρε στις tertulias της Μαδρίτης, όπου άφησε έντονη τη σφραγίδα της καινοτομίας και του αντικομφορμισμού. Το γεγονός αυτό στον τομέα της πολιτικής πήρε συγκεκριμένη μορφή με τον αμείλικτο αγώνα του Β. κατά της δικτατορίας του Πρίμο ντε Ριβέρα και την αποφασιστική προσχώρησή του στο στρατόπεδο των δημοκρατικών, και στον τομέα της λογοτεχνίας με το αίτημα να ανανεωθεί εσωτερικά και εξωτερικά και ο ίδιος ο μοντερνισμός και η ποιητική της παρακμής με αφηγηματικές, θεατρικές και λυρικές μορφές, ελεύθερα ερμηνευμένες. Στην ασταθή λογοτεχνική του παραγωγή μπορεί ωστόσο να διακρίνει κανείς δύο βασικές κατευθύνσεις: από τη μια μεριά μία επίμονη και ριζοσπαστική αναζήτηση στην περιοχή του ύφους που ξεκινά από την πλούσια εκφραστική κομψότητα που χαρακτηρίζει τις Σονάτες του (Sonatas, 1902-5) και φτάνει έως τις ιδιωματικές και λαϊκές μορφές και τους διδακτικούς πειραματισμούς των esperpentos (είδος φαρσοκωμωδιών). Από την άλλη μεριά, μια εξεζητημένη και αφ’ υψηλού θεώρηση των πραγμάτων και του κόσμου, σχεδόν στιλιζαρισμένη, που ενσαρκώνεται άλλοτε από τον ντανουντσιακό μαρκήσιο ντε Μπραντομίν και άλλοτε από το κύριο πρόσωπο του Τυράννου Μπαντέρας (1926), δικτάτορα μιας φανταστικής χώρας της ισπανικής Αμερικής. Τα καλύτερα αφηγηματικά έργα του Β.Ι., εκτός από αυτά που αναφέρθηκαν, είναι οι δύο μυθιστορηματικές τριλογίες Η Ισπανία της παράδοσης (1908-9) και Η Ιβηρικήαρένα, καθώς και τα μυθιστορήματα Η αυλή των θαυμάτων (1927), Ζήτω ο κύριός μου (1928). Μεταξύ των θεατρικών του έργων τα σπουδαιότερα είναι τα δράματα: Η νουβέλα τωνλύκων (1908), Θεϊκά λόγια (1920) και Τα φώτα της μποέμικης ζωής (1920), καθώς και οι φαρσοκωμωδίες Τα κέρατα του Ντον Φριολέρα (1923) και Η κόρη του λοχαγού (1927). Τέλος, στα εκκεντρικά ποιήματα της συλλογής Η πίπα του Κιφ (1919) συναντά κανείς ό,τι καλύτερο έχει δώσει ο Β.Ι. στον τομέα της ποίησης. Σκίτσο του Ισπανού συγγραφέα Ραμόν Μαρία ντελ Βάλιε Ινκλάν.